Geen gladiolen meer aan de meet

Als mijn vader en ik in de vroege jaren zestig van de vorige eeuw naar een wielerkoers op televisie keken, hoorden we altijd het commentaar van Fred De Bruyne. Hogepriester Fredje verkondigde ons het mysterie van de koers.

Hij begroette ons, Ulvenhoutenaren, elke wedstrijd met een aangenaam ‘Sportliefhebbers, een goede namiddag.’ Dat was steeds op zestig kilometer van het eind van de wedstrijd. De helikopter kon namelijk niet langer in de lucht blijven. Onze sympathieke commentator, mijn vader en ik moesten het doen met enigszins wazige zwart-wit beelden van Moto 1 en in latere jaren ook van Moto 2. De één reed bij de ontsnapten, de andere volgde het peloton. Simple comme ca. Soms kreeg je een beeld vanuit de helicoptère, met altijd linksonderin de rechterlaars van de cameraman, stevig gepoot op het landingsgestel. Regende het, dan werd de lens live schoongepoetst met een ruwe lap uit de gereedschapkist aan boord.

Mijn vader en ik keken altijd uit naar de finale. Vanwege de ontknoping, maar zeker ook vanwege De Bruynes vaste opmerking als de laatste duizend meter ingingen. ‘En daar is de rode vod’, zei hij altijd droogjes, als Moto 1 onder een -blijkbaar- rode driehoek doorreed die aangaf dat het nog één kilometer koers was. Als de wedstrijd ‘gedaan’ was en De Bruyne -met strakke coltrui, sluik haar en gesoigneerde bakkebaarden- interviews met Belgische renners had afgenomen, kroop hij weer in zijn BRT-commentaarhokje en sloot plechtig af met ‘Aan u, Brussel.’

Op de late vrijdagmiddag van 24 augustus 2012 keken mijn vader en ik naar de aankomst van de zevende etappe van de Vuelta. We zagen op het circuit Motorland Aragón  de Duitser John Degenkolb winnen en luisterden naar de Sporza-commentatoren van tegenwoordig: Michel ‘ín extremis’ Wuits en José ‘pas op hè’ De Cauwer. Het zou na vijftig jaar de laatste koers worden die mijn vader en ik samen zagen. Hij overleed enkele uren later plotseling aan hartfalen. Berlarenaar Fred De Bruyne (1930-1994) en Ulvenhouter Dré van Dun (1932-2012) zijn er allebei niet meer.

Sindsdien is het wielrennen op televisie voor mij nooit meer zoals het was. En ik weet wel, de koers wacht op niemand, maar ik mis mijn vader nog elke dag. Hij is, net als de godfather van het Vlaamse wielercommentaar op televisie, voor altijd gefinished. En de wedstrijd van mijn jeugd is voorgoed verreden.